دنیا محل گذر است و آنچه باقی می ماند ، نام نیک می باشد .

                         ای که از درد دردمند و رنج رنجور بیگانه ای                                 این نکته بدان که در محک زندگی و درد بینوایی                          

                            درد و رنج مسکین و درمانده را دریاب                                               که تا به هنگام گرفتاری و رنج تنها نمانی

جامعه انسانی چون اعضای بدنی است که خالق متعال خلق کرده و پیوسته در کنار یکدیگر به سلامت ، حرکت می کنند . اعضای این بدن نه در تنهایی ، نه در عزلت ، نه در درماندگی و استیصال ، جدا از هم نبوده و همواره در مسیر تکامل ، متحد و همسو گام بر می دارند .

پس ای هموطن تا زنده ایی دریاب ناتوانان و گرفتاران را که از گرداب رنج این زندگی فانی در تنگنا و سختی های بسیار روزگار می گذرانند و چشم امید بسوی مهربانان و دل گشایان دوخته اند تا از روزنه کوچکی بتوانند تا حدودی از مزایای این زندگی سخت و رقت بار ، رهایی یابند .

به مصداق ابیات شیرین ، شیخ سعدی ( علیه الرحمه) :

                             تن آدمی شریف است به جان آدمیت                                              نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

                              تو که از محنت دیگران بی غمی                                                     نشاید که نامت نهند آدمی

                                بنی آدم اعضای یک پیکرند                                                         که در آفرینش ز یک گوهرند

                                چو عضوی به درد آورد روزگار                                                       دگر عضوها را نماند قرار

 قدر سلامتی و نعمتی را که پروردگار متعال ارزانی داشته بدانیم و با کمک به هم نوع خود ، این امکان را میسر نماییم که افراد بی بضاعت و مسکین به زندگی و دنیای خوش بنگرند و با امیدواری به بقای خویش ادامه دهند . لذا مشتاقانه و مفتخرانه کمک کنیم و به یاری یکدیگر بشتابیم زیرا بازوی توانا به گرفتن دست ناتوان است .